ลื้อ ๑ หมายถึง น. ไทยพวกหนึ่งอยู่ในแคว้นสิบสองปันนา.
(ปาก) ส. คำใช้แทนผู้ที่เราพูดด้วย เพศชาย ใช้พูดกับผู้ที่เสมอกันหรือผู้น้อยในทำนองเป็นกันเอง, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒. (จ. ลื่อว่า คำใช้เรียกบุรุษที่ ๒).
ก. ถึง (ในลักษณะที่ต้องใช้ความพยายาม) เช่น ลุความสําเร็จ, ถึงเช่น ลุศักราช, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ ถึง เป็น ลุถึง; (โบ) รู้ความ เช่นลุท้องตรา ลุหนังสือ.
ก. สารภาพผิดยอมให้ลงโทษตามแต่จะเห็นสมควร.
ก. สารภาพผิดยอมให้ลงโทษตามแต่จะเห็นสมควร.
ก. บันดาลโทสะ, โกรธมาก, เช่น เขาทำร้ายผู้อื่นด้วยลุแก่โทสะ.
ก. บันดาลโทสะ, โกรธมาก, เช่น เขาทำร้ายผู้อื่นด้วยลุแก่โทสะ.
ก. ตกอยู่ในอำนาจ, ใช้อำนาจ, เช่น ลุอำนาจโทสะ.